B.2.3.2. In situ πρακτικές διαχείρισης της βιοποικιλότητας

Προστατευόμενες περιοχές

Εθνικά Πάρκα (Εθνικοί Δρυμοί) Πρόκειται για φυσικές περιοχές ιδιαίτερου κάλλους με εθνική ή διεθνή σημασία για επιστημονική και εκπαιδευτική χρήση και για αναψυχή οι οποίες για την καλύτερη διαχείρισή τους βρίσκονται κάτω από την αρμοδιότητα κρατικών υπηρεσιών. Η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων των περιοχών αυτών απαγορεύεται. Όταν το Εθνικό Πάρκο ή ένα μεγάλο τμήμα του καταλαμβάνει δασικές εκτάσεις μπορεί να χαρακτηρισθεί ως Εθνικός Δρυμός. Οι βασικές προϋποθέσεις που πρέπει να πληρεί μια περιοχή για την κήρυξή της σε Εθνικό Δρυμό συνοψίζονται στα παρακάτω: - η έκταση της περιοχής να είναι αρκετά μεγάλη - οι πληθυσμοί των ζώων και των φυτών να απειλούνται με εξαφάνιση - τα ενδημικά είδη και οι βιότοποί τους να είναι μοναδικοί και η προστασία τους να αποτελεί προϋπόθεση για τη συνέχιση της ύπαρξής τους - τα γεωμορφολογικά στοιχεία να έχουν παραμείνει αναλλοίωτα από τις ανθρώπινες δραστηριότητες στην περιοχή - η βλάστηση να είναι αντιπροσωπευτική - η φυσική ομορφιά να είναι ιδιαίτερη Σήμερα στη χώρα μας υπάρχουν δέκα Εθνικοί Δρυμοί από τους οποίους οι οκτώ βρίσκονται στην ηπειρωτική Ελλάδα και οι δύο στη νησιωτική (εικ. 1). Η συνολική τους έκταση ανέρχεται σε 643.500 στρέμματα και είναι οι εξής: 1. Eθνικός Δρυμός Πρεσπών (νομός Φλώρινας) 2. Εθνικός Δρυμός Ολύμπου (νομός Πιερίας) 3. Εθνικός Δρυμός Βίκου - Αώου (νομός Ιωαννίνων) 4. Εθνικός Δρυμός Πίνδου (νομός Γρεβενών) 5. Εθνικός Δρυμός Οίτης (νομός Φθιώτιδας) 6. Εθνικός Δρυμός Παρνασσού (στα όρια των νομών Φωκίδας και Βοιωτίας) 7. Εθνικός Δρυμός Πάρνηθας (στα βόρεια προάστια της Αθήνας) 8. Εθνικός Δρυμός Σουνίου (νομός Αττικής) 9. Εθνικός Δρυμός Αίνου (Κεφαλονιά) 10. Εθνικός Δρυμός Σαμαριάς (Κρήτη) Εικόνα 1. Οι Εθνικοί Δρυμοί της Ελλάδας