Β 2.3.5. Ανάπτυξη ειδών σε συνθήκες αιχμαλωσίας
και τεχνητή εισαγωγή ειδών σε φυσικά οικοσυστήματα
Η
τεχνητή εισαγωγή ενός είδους σε ένα οικοσύστημα μπορεί να επιτευχθεί
με τη μεταφορά ατόμων αυτού του είδους από περιοχές που περιέχουν
μεγάλους πληθυσμούς του προς το συγκεκριμένο οικοσύστημα ή με την
καλλιέργεια - εκτροφή τους σε συνθήκες αιχμαλωσίας και μεταφορά των
απογόνων τους στο νέο οικοσύστημα.
Ωστόσο, η τεχνητή εισαγωγή ειδών σε ένα οικοσύστημα (εμπλουτισμός
οικοσυστήματος), με στόχο την αύξηση της βιοποικιλότητας του, συχνά
εγκυμονεί ποικίλους κινδύνους. Συγκεκριμένα, η παρουσία ατόμων ενός
νέου είδους μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τα υπόλοιπα είδη του οικοσυστήματος
(διαειδικός ανταγωνισμός) ή/και να εισάγει παθογόνους παράγοντες σε
αυτό. Παράλληλα, το κόστος ανάπτυξης ενός πληθυσμού σε τεχνητές συνθήκες
είναι σχετικά μεγάλο και συχνά, λόγω μικρού μεγέθους του και αναπαραγωγικής
απομόνωσης των ατόμων του, η γενετική του σύσταση αλλοιώνεται (τροποποιούνται
δηλαδή οι γονιδιακές συχνότητες του πληθυσμού).
Ανακεφαλαιώνοντας θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ότι η καλλιέργεια -
εκτροφή ειδών:
- Είναι αποτελεσματική όταν εφαρμόζεται σε άμεσα απειλούμενα είδη.
- Το σχετικά μεγάλο οικονομικό κεφάλαιο που απαιτεί καθιστά αδύνατη
την εφαρμογή της συγκεκριμένης δραστηριότητας σε μεγάλο αριθμό ειδών.
Το παραπάνω κεφάλαιο είναι προτιμότερο να επενδύεται σε προγράμματα
διαχείρισης οικοσυστημάτων που θα ευνοούν την ανάπτυξη και εξέλιξη
των πληθυσμών των ειδών αυτών στο φυσικό τους περιβάλλον.
- Συχνά δίνεται η λανθασμένη εντύπωση ότι ανάλογες δραστηριότητες
μπορούν από μόνες τους να αποτρέψουν την εξαφάνιση των ειδών στα οποία
απευθύνονται.
- Η γενετική σύνθεση των τεχνητά συντηρούμενων ειδών μεταβάλλεται
μακροπρόθεσμα επιφέροντας τροποποίηση ορισμένων χαρακτηριστικών (μορφολογικών,
φυσιολογικών, συμπεριφοράς) των ατόμων τους. Η απομάκρυνση ενός ατόμου
από το φυσικό του περιβάλλον συχνά επιδρά και άμεσα στη συμπεριφορά
του (π.χ. η σεξουαλική δραστηριότητα των αρσενικών ατόμων ορισμένων
ειδών, όπως ο ρινόκερος, αναστέλλεται λόγω έλλειψης ενδοειδικού ανταγωνισμού).
