Β
2.3.9. Ο ρόλος της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στη διατήρηση της
βιοποικιλότητας
Η
διατήρηση της βιοποικιλότητας, καθοριστική προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα
του πλανήτη και την επιβίωση και διαιώνιση κατ' επέκταση του είδους
μας, πέρα από ανάγκη, αποτελεί ηθική υποχρέωση του σύγχρονου ανθρώπου
απέναντι στο περιβάλλον του και κυρίως, με μια ανθρωποκεντρική προσέγγιση,
απέναντι στις μελλοντικές γενιές.
Παράλληλα με τη θέσπιση σχετικών νομοθεσιών, απαραίτητη είναι
η ευαισθητοποίηση των σύγχρονων κοινωνιών σε θέματα βιώσιμης ανάπτυξης,
η καθιέρωση δηλαδή σε
παγκόσμια κλίμακα
μιας ουσιαστικής Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Η
Περιβαλλοντική Εκπαίδευση στοχεύει στη δραστηριοποίηση του ατόμου
και των κοινωνιών του για την ανάπτυξη μια ισορροπημένης σχέσης
ανάμεσα στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και στη διατήρηση ενός
βιώσιμου περιβάλλοντος. Η επιλογή των στρατηγικών διαχείρισης του
περιβάλλοντος εμπεριέχει συχνά ποικίλα διλήμματα και τόσο η λήψη
των σχετικών αποφάσεων όσο και ο σχεδιασμός και η εφαρμογή των ανάλογων
πρακτικών απαιτεί τη συμμετοχή ιδιαίτερα καταρτισμένων στο συγκεκριμένο
θέμα πολιτών. Βασικό κριτήριο για τη διαμόρφωση προγραμμάτων διαχείρισης
του περιβάλλοντος, και συνεπώς το μέτρο αξιολόγησης τους, είναι
η επίτευξη της βιώσιμης ανάπτυξης.
Η καθιέρωση μιας λειτουργικής Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στις σύγχρονες
κοινωνίες καλλιεργεί στους πολίτες θεμιτές στάσεις και συμπεριφορές
δημιουργώντας τελικά περιβαλλοντικά υπεύθυνα άτομα. Μέσω παρόμοιων
προγραμμάτων, ο εκπαιδευόμενος συνειδητοποιεί τα οφέλη της διατήρησης
της υπάρχουσας βιοποικιλότητας και προσανατολίζεται σε αποτελεσματικούς
τρόπους διαχείρισής της.
Η βιώσιμη ανάπτυξη, ως κύριος στόχος - προτεραιότητα των παραπάνω
προγραμμάτων, δεν αντιτίθεται στην οικονομική ανάπτυξη των σύγχρονων
κοινωνιών αφού, μέσω κατάλληλων προγραμμάτων Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης,
οι ενδιαφερόμενοι εξοικειώνονται με εναλλακτικούς, περιβαλλοντικά
θεμιτούς, τρόπους διαχείρισης των οικοσυστημάτων και εκμετάλλευσης
των φυσικών τους πόρων (χρήση ανανεώσιμων και ήπιων - φιλικών προς
το περιβάλλον πηγών ενέργειας κ.ά.). Ακόμα και στις φτωχές, αναπτυσσόμενες
κοινωνίες όπου οι άμεσες ανάγκες επιβίωσης καλύπτονται με δυσκολία
επισκιάζοντας την αναγκαιότητα προστασίας ή και βελτίωσης του περιβάλλοντος,
η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση των μελών τους κρίνεται σκόπιμη αφού
μέσω αυτής προτείνονται λύσεις για άμεσα αποδοτικότερη εκμετάλλευση
των τοπικών φυσικών πόρων. Στην κατεύθυνση αυτή η συμβολή της σύγχρονης
τεχνολογίας είναι απαραίτητη με την προϋπόθεση ότι η εφαρμογή της
καθοδηγείται από περιβαλλοντικά υπεύθυνους ειδικούς επιστήμονες
και άλλους πολίτες.
Τέλος, είναι προφανές πως η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση δεν αφορά
μόνο μικρές ομάδες υπεύθυνων λήψης αποφάσεων και διαχειριστών των
φυσικών πόρων αλλά και τα μέλη των κοινωνιών στο σύνολό τους. Είναι
λοιπόν αναγκαία η εισαγωγή και καθιέρωση της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης
σε όλες τις βαθμίδες των σύγχρονων εκπαιδευτικών συστημάτων.
