Η Αφροδίτη του Willendorf

Αγαλματίδιο έχει άμεση σχέση με την αρχέγονη λατρεία της Μεγάλης Μητέρας Γης και γι' αυτό το λόγο αναπαριστά ουσιαστικά τη θηλυκότητα και τη γονιμότητα. Η Αφροδίτη του Willendorf είναι ένα ειδώλιο που δημιουργήθηκε ουσιαστικά την εποχή των παγετώνων.

Το γλυπτό αυτό βρέθηκε στις 7 Αυγούστου 1908, κατά τη διάρκεια ανασκαφής που πραγματοποιήθηκε λόγω τεχνικών εργασιών, σε ένα χωριό της Αυστρίας, το Willendorf (80 χλμ δυτικά της Βιέννης) από όπου πήρε και το όνομα του τελικά.

Η σπουδαία αυτή ανακάλυψη αποτελεί δείγμα της παλαιολιθικής τέχνης και χρονολογείται περίπου στο 22.000 - 24.000 π.Χ.

Στην Κρήτη το κύριο μέρος της λατρείας ήταν αρχικά συγκεντρωμένο στο θηλυκό πρόσωπο της θεότητας, στη Μεγάλη Μητέρα, τη Ρέα - Γη ή Μα, γιατί αυτή συμβόλιζε την παραγωγική ανανεωτική φροντίδα της Μητέρας Φύσης.

Θεωρία της "Γαίας"

"Η Γη, για τον Λάβλοκ, είναι ένας ζωντανός οργανισμός ο οποίος τρέφεται από χημική και ηλιακή ενέργεια. Αναπνέει από τα δάση του και τα φύκια των ωκεανών, στα οποία η ενέργεια ρέει μέσω της τροφικής αλυσίδας - δηλαδή από τις διεργασίες που πραγματοποιούνται όταν ο ήλιος και το νερό κάνουν τη βλάστηση να αναπτύσσεται, ο λαγός τρώει τη βλάστηση και ο αετός τρώει το λαγό. Η Γαία έχει την ικανότητα να αυτορυθμίζεται, όπως κάνει κάθε οργανισμός. Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι χάρη σ' αυτές τις διεργασίες, εδώ και 3,8 εκατομμύρια χρόνια, η Γη δεν έγινε ποτέ ούτε πολύ ζεστή ούτε πολύ κρύα για τη διατήρηση της ζωής..."

Κάπως έτσι ξεκίνησε η θεωρία της "Γαίας", μια άλλη οπτική για τον πλανήτη που ζούμε, που λεηλατούμε,που αδιαφορούμε. Όπως οφείλουμε για την δική του,  άρα και την δική μας επιβίωση να διαφυλάξουμε  και να προστατέψουμε  και τον πιο μικρό κι ασήμαντο οργανισμό, έτσι έχουμε την υποχρέωση να σεβαστούμε και να διατηρήσουμε τα έθιμα και τις παραδόσεις από την μικρότερη μέχρι την μεγαλύτερη κοινωνική ομάδα.

Γιατί μέσα σε αυτήν την πολυπλοκότητα και ποικιλομορφία  δημιουργείται το καινούργιο, αναμειγνύεται, ερωτεύεται, ζει, εξελίσσεται...

Γιατί ο πολιτισμός της ζωντανής Γαίας είναι τα πάντα.

Γιατί τα πάντα είναι η υπόστασή της.

Η θεωρία της Γαίας άρχισε από την ερώτηση "τι είναι ζωή" και έφτασε ν' απαντάει για τη δημιουργία και το σκοπό του ανθρώπου, για την κοινωνικοπολιτική την ηθική και τον Θεό. Έκανε προσιτή στη σκέψη μας τη Συμπαντική ζωή, ότι το σύμπαν είναι ένα ζωντανό Ον. Μας διδάσκει με φυσικά, βιολογικά γεγονότα πως πρέπει να συμβιώνουν οι ανθρώπινες κοινωνίες. Προσπαθεί να συνθέσει μία νέα ηθική, μία πνευματική οικολογία και μία αισιόδοξη προοπτική για μία παρακμασμένη ανθρωπότητα.

Το ον που λέγεται "άνθρωπος" είναι το κύτταρο ενός οργανισμού που λέγεται ανθρωπότητα. Και η ανθρωπότητα είναι ένα νεαρό είδος πάνω στη γη. Αποτελώντας ένα "όλο" μέσα στον οργανισμό που φαίνεται σαν μια γαλάζια όμορφη περιστρεφόμενη σφαίρα μέσα στο ηλιακό σύστημα.

ΟΛΟΤΗΤΑ

Ένα από τα ουσιαστικότερα χαρακτηριστικά των οργανισμών είναι η τάση για συνεργασία και αποκατάσταση στενών σχέσεων. Δεν υπάρχουν μοναδικά όντα. Κάθε πλάσμα συνδέεται και εξαρτάται, κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με όλα τα άλλα.

Οι σχέσεις αυτές εξασφαλίζουν μια ακατάπαυστη κυκλική ανταλλαγή ύλης και ενέργειας. Είναι σχέσεις συνεργασίας, συνύπαρξης, αλληλεξάρτησης και μιας πολυεπίπεδης συμβίωσης. Κάθε σύνολο αποτελείται από μικρότερα μέρη και ταυτόχρονα είναι μέρος του ευρύτερου συνόλου. Έχουμε μια στρωματική τάξη, ένα δέντρο, μια ιεραρχία. Με την αυτο-υπέρβαση έχουμε μια σταθερή πρόοδο από την πληθώρα και το χάος προς την ενότητα και την τάξη.

Γενικά, καμία οντότητα δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν βασική μονάδα. Αυτό που επιβιώνει είναι ο οργανισμός μέσα στο περιβάλλον του. (Ένας οργανισμός που αποβλέπει μόνο στην δική του επιβίωση θα καταστρέψει αναπόφευκτα το περιβάλλον του, με αποτέλεσμα, όπως μας βεβαιώνει η πικρή πείρα, να καταστρέψει και τον εαυτό του.)