Παραδοσιακές μέθοδοι αξιοποίησης της κατά τόπους βιοποικιλότητας, ιδιότυπες πρακτικές καλλιέργειας της γης, διαχείρισης των δασών, των υγρότοπων κ.ά., αποτελούν συνθετικά στοιχεία της πολιτισμικής ποικιλίας. Στοιχεία που στο πέρασμα των χρόνων σταδιακά εκλείπουν λόγω κοινωνικών εξελίξεων και διαφοροποιήσεων στα παραγωγικά πρότυπα. Η απώλειά τους ωστόσο αναγνωρίζεται ως ανασταλτικός παράγοντας στις σύγχρονες απόπειρες σχεδιασμού πρόσφορων πρακτικών διαχείρισης της βιολογικής ποικιλίας.
Οι τοπικές παραδοσιακές γνώσεις και παραγωγικές μέθοδοι αποτελούν συχνά πολύτιμα "εφόδια" στην προσπάθεια σχεδιασμού και εφαρμογής λειτουργικών πρακτικών διαχείρισης των σύγχρονων οικοσυστημάτων. Η διερεύνηση της συσσωρευμένης κοινωνικής εμπειρίας σε ανάλογα θέματα αναδεικνύει σε πολλές περιπτώσεις τις αειφορικές διαχειριστικές επιλογές που αναζητούμε.
Στις μέρες μας είναι εδραιωμένη η αντίληψη της αναγκαιότητας διατήρησης των παραδοσιακών πρακτικών διαχείρισης της βιοποικιλότητας μέσω καταγραφής τους, εκτίμησης της λειτουργικότητάς τους και ενδεχόμενης αξιοποίησής τους με κατάλληλες προσαρμογές στα σύγχρονα δεδομένα και ανάγκες. Ανάλογες προσπάθειες προϋποθέτουν την ανάπτυξη συνεργασιών ανάμεσα σε επιστημονικές ομάδες διαφορετικών ειδικοτήτων, κοινωνιολόγων, ανθρωπολόγων, ιστορικών, οικονομολόγων, περιβαλλοντολόγων κ.ά.
